Eng, enger, engst!

Waar ik nu onderhand wel ben achter gekomen, is dat Bangladesh een prachtig..... eng.....land is. Prachtig door de natuur en Eng door die zelfde natuur. Ik heb de afgelopen 2 maanden vaker als een gillende keukenmeid geklonken, dan in al mijn 37 levensjaren vóór Bangladesh.

Eng
Als eerst was daar natuurlijk "Simon de-moeders-help-wat-een-joekel-van-een-huisspin". Ka kwam hem voor het eerst tegen in het toilet en ik weer een paar dagen later in de logeerkamer. Ik kan je vertellen dat het best schrikken is, als je in je ooghoek ineens Simon op de deur ziet rond hangen. Wat ook niet helpt om zijjn troetelgehalte te verhogen, is dat hij van huis uit een sprinter is. Dit sprinten doet Simon met 8 i.p.v. 2 benen. U begrijpt, hij zou Usain Bolt ver achter zich laten. Gillen dus, als een keukenmeid.
 
Vervolgens maakten we kennis met Richard de Rat, nog zo'n fijn exemplaar. Er zijn nog al wat power cuts, waardoor wij 's avonds vaak dineren bij candlelight. Het schijnsel van de candlelight komt niet veel verder dan de dinertafel. Ben je elkaar net romantisch in de oogjes aan het kijken, schiet uit het niets opeens Richard op een meter afstand voorbij. Dat is erg  onverwachts en dus gillen. Ka zit niet meer op haar stoel, maar staat erop te dansen. Van de beginnende romantiek blijft weinig over. Gewapend met een bezem kijkt deze pantoffelheld vervolgens in de kamer en zie ik de kleine dikzak een poging doen, om via de deur richting tuin te vluchten. Hij vindt ergens een kiertje en ik lig in een deuk als hij wel met z'n kop, maar niet met zijn achterlijfje onder de deur komt. Het is een lachwekkend gezicht om alleen een kont te zien, met van die rennende, slippende achterpootjes, met een lijf die maar niet vooruit wil komen. Na 6 seconden glipt hij toch onder de deur door en vlucht verder de tuin in. We lachen Richard hartstochtelijk uit.
Helaas voor ons kan hij dit niet zo waarderen en blijkt de kleine dikzak erg haatdragend te zijn. Hij pakt ons terug door vervolgens de hele nacht te piepen en te krijsen in de tuin. Die nacht komt van slapen niet heel veel terecht. Best vervelend, als je de volgende dag gewoon moet gaan werken.
 
Dan is er die keer, dat ik heel bewust een moment van "tijdsvertraging" mee maak...
...dat er iets gebeurt en het vervolgens nog even duurt, voordat je brein eigenlijk registreert wat er eigenlijk gebeurt, alvorens te handelen.
Vaak duurt die vertraging niet langer dan 5 seconden, alhoewel die op dat moment wel een eeuwigheid lijken te duren.

's Avonds ben ik vaak degene die onze metalen tuindeur dicht doet. Daar de deur en het kozijn van metaal zijn gefabriceerd, geeft dit dicht doen trillingen. Trillingen die vervolgens overgaan op de betonnen constructie van het huis. Beton waar wel eens beestjes aan kunnen zitten. De vorige avond doe ik dus weer eens de metalen deur dicht. Ik hoor een zacht, neerkomend geluid en opeens ervaar ik uit het niets een zachte, warme sensatie op mijn rechterhand. Ik denk nog bij mezelf: "Hmmm, das gek, ineens zo'n zachte, warme sensatie". Ik beweeg mijn blik richting mijn rechterhand (voor mijn gevoel ging dit in slow motion). Toen mijn blik eindelijk op mijn rechterhand rustte, zag ik wat de oorzaak was van de plotselinge warme en zachte sensatie. Er was een Gekko van t plafond op mijn hand gevallen. Nou lijken Gekko's, van een afstand, best schattig. “Schattig” is niet helemaal het woord dat er in mijn brein opkwam, toen ik recht in de kop keek van de draak die op mijn rechterhand zat. Hij maakte zich niet echt druk en keek me met een schuine kop aan, zo van:"Tja, wat nu?". Toen mijn brein eindelijk registreerde en verwerkte wat er eigenlijk aan mijn hand was, kwam mijn natuurlijke reactie: met wapperende handen, gillen als een ras echte keukenmeid. De draak kwam op zijn pootjes terecht en ik zag z'n schuddende staart de tuin in verdwijnen. Ik vermoed dat hij en Richard er nog om gelachen hebben ook.
 
Ik dacht nog na deze dierlijke ontmoetingen: enger dan dit wordt het niet in Bangladesh en gelukkig heeft alleen Kalina mij zo horen gillen. Mocht het in de toekomst ooit nodig zijn, dan kan ik het altijd nog bij hoog en laag ontkennen.
 
Enger
We moeten voor ons werk even naar Dhaka. Nu de veiligheidssituatie is verbeterd, gaan we met de bus i.p.v. het vliegtuig. Voor de veiligheid wordt er wel eentje geboekt met airco. Deze zijn veiliger dan de non-airco bussen, want bij de airco variant zijn namelijk de ramen gesloten. Mocht er een brandbom tegen de bus worden gesmeten, dan brandt het niet gelijk in de bus, als wanneer de ramen open zijn.
Dat gegeven alleen al, zou enger moeten zijn dan welke Simon, Richard of Draak dan ook. Maar daar gaat dit stukje "enger" niet over.
Nou, waar dan wel dan?
Welk beestje ik hier nog tegen moet komen,
enger dan een Bengaalse buschauffeur wordt het niet. ECHT niet (dacht ik)...

Ka heeft last van wagenziekte als ze niet naar buiten kan kijken. We hebben om de 2 plekken achter de chauffeur gevraagd. Van te voren dachten we nog:”leuk kunnen we fijn mee kijken op de weg.

HOLY F*.
(fuck it)
HOLY FUCK!

De busreis heen duurde 8 uur. Dit waren mijn langste 8 uur ooit. Dit is niet meer normaal. Ik was na 2 minuten koortsachtig opzoek naar de veiligheidsgordel. Je weet wel zo eentje die je in de Python bij de Efteling ook hebt. Ik dacht dat die standaard bij de reis inbegrepen zouden moeten zijn. Dit is geen busreis, dit is 8 uur lang op het puntje van je stoel zitten en om de 15 seconden denken dat je doodgaat:
- inhalen in bochten, waarbij je met geen mogelijkheid kan zien wat er van de tegenliggende baan op je afkomt;
- inhalen op eenbaanswegen, terwijl je een vrachtwagen al toeterend op je af ziet denderen;
- alle kleinere voertuigen van hun eigen weghelft wegdrukken;
- überhaupt lange stukken op de verkeerde weghelft gaan rijden. En dan bedoel ik dus: op snelweg met gescheiden tweebaanswegen op de verkeerde weghelft gaan rijden, waarbij al het verkeer op je afkomt.

Onze buschauffeur heeft issues. Hij kan er niet tegen, nee sterker nog, hij heeft er een hartgrondige hekel aan, als er andere voertuigen voor hem rijden. Deze MOETEN kosten wat het kost, worden ingehaald. Al is er een beetje ruimte, gewoon gaan. Om een indicatie te geven: wij zijn tijdens de 8 uur geen enkele keer ingehaald:
niet door een andere bus,
niet door een andere auto,
niet door een motor of welke andere weggebruiker dan ook.
Onze chauffeur ging best hard. Wat ook niet aan mijn veiligheidsgevoel bijdroeg, is dat we onderweg 2 ongelukken zagen, waarvan eentje recht voor onze neus.

Opeens een file. De vrachtwagen voor ons reed in op de achterkant van een andere vrachtwagen. Deze moet het hebben gemerkt, want de vrachtwagen was zo hard op hem ingereden dat de cabine helemaal in elkaar zat.
We zagen dat de voorste zich los reed....
...en toen verder reed, zonder te stoppen?

De achterste vrachtwagen gleed stuurloos verder en kwam uiteindelijk tegen de vangrail op de andere weghelft de tot stilstand. Gelukkig leefde de chauffeur nog, maar hij was wel gewond, bloed op z'n shirt en dergelijke. Wat mij nog het meest verbaast is dat niemand raar stond te kijken, dat de andere wagen gewoon door reed. Niemand die er achter aan gaat of een kenteken opschrijft.
Ook onze chauffeur reed verder zonder hulp te bieden. Toen wij vervolgens, even verder op de route de “doorrijdende vrachtwagen” inhaalden (want, ja, het is en blijft een ander voertuig en die MOETEN worden ingehaald), was het alsof er niets gebeurd was. Behalve dan de deuk in de achterkant.
Sowieso zie je bij veel vrachtwagens en bussen dat de voorruit een barst heeft, vaak op de plek waar de chauffeur zit. Best gek dat die ruiten niet worden vervangen. Ik zou er als chauffeur niet vrolijk van worden.
Samenvattend op de heenreis: er zijn bijzonder veel momenten geweest waar ik in het Nederlands gevloekt heb, het leek wel of de chauffeur dit leuk / lekker vond. Ik was schor toen we in Dhaka aankwamen.
 
Engst...
Waar ik mijzelf hier steeds op betrap, is dat ik moet ophouden met aannames.
“Hoezo het wordt niet Enger dan een Bengaalse Buschauffeur?”.

We kwamen aan in Dhaka. Er was geen vervoer geregeld naar ons hotel, dat moesten we zelf maar even regelen. In Bangladesh heb je verschillende vervoersvormen. De taxi en rickshaw kent iedereen wel. Maar er bestaat ook nog zoiets als een CNG. Een CNG is het best te omschrijven als een kleine metalen gevangenis op wieltjes waar je instapt en waarvan na het instappen de deur op slot wordt gedaan. Je kan de deur dus niet zelf openen of sluiten.
We gingen dus met een CNG van het busstation naar ons hotel.
Als je kijkt naar gradaties van levensmoeheid en deze visualiseert tegen een 4 meter hoger ladder, dan staat onze Bengaalse Buschauffeur ongeveer op 1,5 meter. De CNG driver daarentegen, staat niet alleen bovenaan, hij springt daarboven ook nog eens op een been op het sportje van 3 cm, om hoger te komen.
Een bus ben is groot, heeft massa en daarmee kan je nog tegen een kleinere weggebruiker aanrijden, zonder er zelf al te veel last van te hebben.
Een CNG is niet groot, heeft geen massa en behoort eigenlijk tot kleinst mogelijke weggebruiker in Dhaka waar niemand rekening mee houdt. Waarom de CNG-drivers zich gedragen als kamikaze piloten is mij een raadsel (waarom ik er achteraf meerdere keren in heb gezeten, is mij nog raadselachtiger).

Het verkeer in Dhaka is druk en chaotisch. De CNG's rijden overal, LETTERLIJK overal tussen. En als het moet, dan natuurlijk op de verkeerde weghelft. Het maakt niet uit hoe klein het gaatje is, de CNG driver pakt hem. Voordringen is hier de normaalste zaak van de wereld. Mijn enige geluk is dat je niet zoveel kan zien als je op de achterbank zit. Helaas voel je wel van alles:
bochten, drempels (waarna je ook je hoofd voelt) hard remmen en dergelijke. Ik heb al een aantal malen getwijfeld, ECHT GETWIJFELD of ik ooit nog voet op Nederlandse bodem zou zetten.

We zijn een aantal dagen verder en weer veilig terug in Kagracchari. Helaas was de busreis terug in een non-airco bus. Je weet wel, de variant waar de ramen wel van open staan. Gelukkig was er veel file op de terugweg. Dan rijdt het tenminste allemaal niet zo hard.