Het vervolg naar Sylhet en Srimongol...

"De Nachtbus valtl op zich best mee. AC-bussen zijn vaak nieuwere bussen dan de Non-Ac's. Logischerwijs rijdt er 's nachts minder verkeer dan op de dag en dit zou gelijk moeten staan aan minder toeteren. Daarbij lijkt het mij tevens een voordeel dat je s nachts ook de achterlichten en de koplampen van het overige verkeer duidelijk kunt zien. Allemaal positieve zaken zou je zeggen. Tja. We hebben het hier wel over Bangladesh. Dit betekent dat de verkeersregels op de dag hetzelfde zijn als 's nachts.
Welke verkeersregels?
Juist ja..."

We zitten weer eens vooraan in de bus. Dit doen we expres want dan hebben we ietsjes meer beenruimte dan op een andere plek. Bijkomend nadeel is wel dat je dan een heel erg goed beeld hebt van de weg en de gebruikers hiervan. Op een gegeven moment zie ik dat er wel erg veel tegenliggers onze kant op komen. Ik kijk naar links en zie op de andere (door vangrails gescheiden) snelweg allemaal rode achterlichten.

"Hmm, das gek" denk ik en de grijze massa tussen mijn oren is conclusies aan het trekken.
Langzaam begint het te dagen...
...we rijden aan de verkeerde kant van de snelweg..
...in Bangladesh...
...'s nachts.

Heel even denk ik terug aan toen ik als kleine Sunny een passage uit een Suske en Wiske album las. Lambik had een verkeerde afslag genomen en hoort over de radio dat er wordt gewaarschuwd voor een spookrijder. Waarna hij in de de auto blèrt: "1?! Het zijn er wel honderden!!" Dat was toen heel grappig. Het is prettiger om als kleine Sunny veilig in je bed met een spiderman-pyama te lezen over spookrijden, dan om het in t pikkedonker in een Bengaalse nachtbus daadwerkelijk mee te maken. Ik maak tevens een mentale notitie dat het toch géén voordeel is om 's nachts de lampen te kunnen zien. De onverwachte kleurencombinaties houden je wakker.

Ergens ben ik tijdens de rit kennelijk in slaap gevallen, want ik word midden in de nacht wakker van een harde knal. Tenmiste...dat denk ik? De buschauffeur lijkt erg kalm en we stoppen niet maar rijden verder. Ik kijk om me heen en niemand die ongerust uit zijn of haar oogjes kijkt. Kalina naast me ligt nog te brabbelen in haar slaap. Ik begin te twijfelen of er überhaupt wel een knal is geweest. Zal wel niet. Ik draai me om, zodat ik die rare licht-kleurencombinaties op de weg voor me niet meer zie en droom soort van verder.

De volgende ochtend: weer een knal en de bus begint te trillen en te schokken. We hebben een lekke band en stoppen 5 minuten later in een dorpje. De chauffeur stapt met zijn bijrijder naar buiten om de band te vervangen. Mooie gelegenheid om de benen te strekken. Ik stap uit de bus en zie dat het zijraam aan de bestuurderskant redelijk naar z'n grootje is. Als ik iets wakkerder kijk, dan zit er aan die kant een jaap in de bus, alsof we langs een uitstekende tak zijn gereden. Bij het begin van onze reis was het raam heel en was de bus redelijk jaap-loos. De knal van de vorige avond was dus geen hersensspinsel. Altijd fijn om te weten dat je toch niet gek aan het worden bent.

Na verloop van tijd zit er weer een werkend wiel aan de bus en vervolgen we onze weg naar Sylhet. We worden aan de rand van Sylhet afgezet. Na Chittagong vinden we dit niet meer zo gek. Er staan verschillende CNG's te wachten op klanten. In de Google-maps zag ik al dat het maar 4 km naar ons hotel was. De eerste CNG vroeg de hoofdprijs. Wij vriendelijk uitleggen dat wij al een tijdje in Bangladesh zitten en dat de vraagprijs wel erg hoog is voor 4 km. Mannetje moest lachen en we mochten voor de helft van de prijs mee, fijne vent.

Ons hotel "Britannia" ligt midden in Sylhet. Als we bij de receptie onze sleutel krijgen, geven we aan dat we een dag te laat zijn en dat we snappen dat we de vorige dag ook moeten betalen. Volgens de receptionist maakt het allemaal niet uit, de kamer wacht op ons en daarbij hoeven we ook niet te betalen voor de dag dat we niet geweest zijn. We vragen verwondert of hij dit wel echt zeker weet, aangezien we via Booking hebben geboekt = non refundable.
Nee, geen probleem, hij weet het zeker. We kunnen alleen niet van het ontbijt gebruik maken, want die zat bij de kamer die we nu niet hoeven te betalen. Prima.
Wij naar onze kamer. Een fijne kamer met de pièce de résistance: een betegelde badkamer met douche waar WARM water, ik herhaal WARM water, gewoon uit de kraan komt. Dat is luxe waar ik de afgelopen 2 maanden zonder heb gezeten. Opeens gaat de telefoon. Blijkt dat we toch wel voor 2 nachten moeten betalen. Geen probleem, want daar hadden we ons al op voorbereid. Maar dan willen we nu wel aan het ontbijt, die bij de kamer hoort. Dat dan weer wel.

Na het opfrissen en het nuttigen van wat ik eerlijkheidshalve niet anders kan noemen van een zeer smakelijk ontbijt, zijn we de stad in gewandeld. De Lonely Planet had het over een bijzondere brug. Kennelijk is die zo stijl dat rikshaws er niet zonder extra hulp overheen kunnen.
Leuk, willen we zien. Dus daar naar toe gewandeld. Mooie bijkomstigheid is dat aan de andere kant van de brug de busstation was richting Srimongol. Daar wilden we sowieso al heen om te zien welke bus we de volgende dag nodig hebben.

Rond het busstation zijn er allemaal stalletjes en kraampjes waar je de gekste dingen kan kopen. Waarom er bij diverse stalletjes (ja diverse, dus niet alleen één) een bergje menselijke tanden en kiezen te koop werden aangeboden is mij nog steeds een raadsel. Daar we nog dagelijks poetsen en flossen heb ik mij maar niet laten verleiden tot een aankoop. De mijne zien er ook een stuk frisser uit dan de exemplaren die daar ten toongesteld werden.

Enfin, wij verder zoeken naar de bus voor Srimongol. We zien er kennelijk verdwaald en hulpbehoevend uit waardoor verschillende mensen ons vragen waar we moeten zijn. Vriendelijk als de Bangladeshis zijn worden we naar het juiste stalletje geleid waar we kaarten voor de bus naar Srimongol kunnen kopen.

De busmaatschappij die naar Srimongol gaat is een lokale operator, Habighanj genaamd, met lokale bussen. Habighanj. Zo eentje die we echt, Echt ECHT niet zouden nemen. Pod-jan-met-de-korte-achternam...Pffffff...We zijn nu al zo ver, dat ik niet terugkeer naar Khagrachari zonder die theevelden van Srimongol ook met mijn eigen neusje geroken te hebben.
*Piep* het allemaal maar. Avontuurlijk als we zijn, besluiten we om met de lokale bus te gaan. We willen alvast een kaartje kopen. Helaas spreken ze hier geen Engels. Als ze na het nodige handen en voetenwerk door hebben dat we niet vandaag maar morgen willen vertrekken, worden we nog vreemder aangekeken dan al het geval was.
Bij een lokale bus kan je niet voor de volgende dag al een kaartje kopen.
Ok.
We 'handen en voeten' verder om er achter te komen hoe laat de bus morgen vertrekt.
Het antwoord lijkt op hoe laat we willen?
?Huh?
"Snap jij het, dan snap ik het".
Nog een keer: "Nee, hoe laat moeten we er zijn, hoe laat vertrekt de bus morgen dan?"
Nu lijkt het antwoord weer op wanneer we er zijn?
We snappen er niet heel veel van.
We besluiten de volgende dag maar vroeg naar de bushalte te gaan.

De volgende ochtend laten we door de receptie een CNG bestellen en checken we uit. We komen aan bij de Habighanj bushalte. We kopen 2 tickets en stappen in de bus. Wij als buitenlanders krijgen direct de beste plekken. Jawel, voorin. We zitten net en de bus vertrekt.
Goh, dus hij vertrekt echt als we er zijn.

Zo'n lokale bus is echt een beleving. De deur blijft open en er staat een mannetje bij. Her en der worden er mensen opgepikt. Niet noodzakelijkerwijs bij een bushalte en aan stoppen doet de bus ook niet altijd. Eigenlijk rijdt ie vaker door, dan dat ie stopt. Nieuwe passagiers worden door het bij-de-open-deur-mannetje naar binnen getrokken.
Los van het naar binnen trekken van passagiers, lijkt schelden naar de overige weggebruikers ook tot het takenpakket te horen. Wat hij dan ook met verve doet. En consumptie.

Na 2 uurtjes toeren komen we aan in Srimongol. We stappen uit en nemen een CNG naar het dorpje waar we het Eco-huisje hebben gehuurd. We komen aan in een groene omgeving met idyllische bamboehutjes op palen. Ons huisje ligt aan een klein stroompje met uitzicht over groene bergen.
Fan-Tas-Tisch.
Het was me al die uren reizen, doodsangsten en tandenkraampjes ontdekken wel waard. Een heerlijjk sereen plekje om 'op adem te komen'. Het enige waar ik van baal is dat we door de vertraging in Chittagong maar 1 avond hebben in Srimongol. Mocht ik ooit een boek gaan schrijven, dan zou ik het hier doen.

We huren een paar mountainbikes en gaan de omgeving verkennen. Perfecte mogelijkheid voor mij om mijn GoPro te gebruiken. Ik slinger de ienie-mini camera op mijn hoofd en film de dag. Srimongol bestaat uit verschillende theeplantages. We gaan 'of the road' en fietsen door uitgestrekte theevelden waar traditionele theeplukkers de blaadjes plukken. Van iedere theestruik worden alleen de jongste blaadjes geplukt. Dat zijn dus slechts 2, 3 maximaal 4 blaadjes per tak. Hartstikke arbeidsintensief. We gaan verder. Het uitzicht is verbluffend. We fietsen door geurige groene velden met bomen die afsteken tegen een blauwe hemel met her en der plukjes schapenwolkjes. We fietsen naar een bijzonder theehuisje waar de beroemde 7-lagen thee wordt geschonken. Erg bijzondere thee. Vooral het onderste laagje wat bijna puur suikerwater is. Na deze pitstop fietsen we weer verder door velden en ik ben echt verrast door de techniek van tegenwoordig. We hebben geen kaart bij ons, maar navigeren met Google-maps op de iPhone. Zelfs smalle zandpaadjes tussen de theevelden, die in de verste verte niet lijken op een reguliere weg, zijn aangegeven. We komen via de smalle paadjes weer bij ons huisje uit. Onderweg komen we bij een houtzagerij nog een olifant tegen. Bomen verslepen in het bos gaat makkelijkere met een olifant dan met een kraan.

Aangekomen bij ons bamboehuisje rusten we uit, voordat we de stad in gaan voor het avond eten. Benieuwd naar wat de camera allemaal heeft gefilmd, checken we de opname.

Dat.
Was.
Best.
Bijzonder.

Dié opname, heeft ons nieuwe inzichten gegeven in onze relatie. Het was zeg maar "Relatie-changing".
De GoPro camera is een klein ding dat je een keer aanzet en verder heb je er geen omkijken meer naar. Je hebt op een gegeven moment dus ook niet door dat alles de hele tijd wordt filmt.
ALLES.
Het interessantst aan die film is niet het prachtige landschap, wat tussen 2 haakjes erg scherp wordt weergegeven, maar bijzonder is vooral de communicatie tussen Ka en mij.
Meine güte. Wat zijn WIJ verschrikkelijk. Het is maar goed dat we elkaar hebben gevonden. Na het zien van dat filmpje zijn we er van overtuigd geraakt dat er op deze wereld zeker niemand anders is die het met een van ons zou kunnen uithouden. Ik wil er niet al te veel over kwijt maar het komt er ongeveer op neer dat ik echt een ongeduldige brombeer ben. Zeikerig stemmetje meegeleverd. En Kalina, die zeikt niet echt. Zij heeft vooral last van een dwingend wijsvingertje als het haar niet snel genoeg gaat. Die, die die!
We liggen niet figuurlijke maar in een letterlijke deuk. Zo'n lachbui die zeer doet. Na uitgedeukt te zijn, beloven we elkaar plechtig dat we gaan werken aan onze communicatie. Filmpje wordt opgeborgen in de kluis, die mag het daglicht niet meer zien; ons beiden te chantabel.

's Avonds eten we in de stad bij een Biryani House. Voor het eten nemen we een vers vruchtensapje. Verser worden ze niet, de watermeloen wordt opengesneden en geblenderd. We laten het ons zeer smaken, evenals de heerlijke Indiase en Bengaalse curry's.

De volgende dag hebben we nog wel even voor we met de bus terug gaan. We weten dat de nachtbus vanuit Chittagong pas om 22:00 uur gaat, dus als we om een uurtje of zes de Habighanj vanaf Sylhet pakken, moet het goed komen. We huren weer mountainbikes en willen deze dag richting het Lowacherra National Park. Met een beetje geluk lopen we een Hoolock gibbon tegen het lijf. Van de 200 die er nog in het wild leven, zitten er ongeveer 60 in dit reservaat. We nemen tevens de enige ander blanke bij de Eco-lodges mee op sleeptouw, de Duitse Miriam. Zij is een stuk stoerder dan wij, en reist alleen door Bangladesh. Bikkeltje. Tevens blijkt ze vloeiend Bengaals te spreken. Ze woont namelijk al 4 jaar in Bangladesh. Ze heeft even een break genomen van haar promotie-onderzoek over vrouwenrechten. Goed onderwerp om in Bangladesh onderzoek naar te doen. Grappige is dat waneer we mensen tegen komen(lees mannen), iedereen eerst met mij een gesprek probeert aan te knopen. Ik hoef nu niet meer te handen-en-voetenwerken, want nu kan Miriam het gesprek overnemen. Super handig.
Enfin, wij naar Lowacherra crossen.
Lang verhaal kort: hele mooie jungle, waar we zonder gids redelijk de weg kwijt zijn geraakt, waar een hoop freaky geluiden te horen zijn, met veel gekleurde grote spinnen, en kennelijk redelijk wat bloedenzuigers in het struikgewas liggen te loeren (de dames hun voetjes leek wel een slagveld). Maar helaas (bijna) geen gibbon gezien. Ik zag er echt één. Echt. Tot op de dag van vandaag gelooft Ka me niet. Ik zie kennelijk wel vaker dingen die er niet zijn.

Na een hele leuke fietsmiddag hebben we Miriam gedag gezegd en zijn nog heel even naar de Biryani House van de vorige avond gegaan. We hadden er zo lekker gegeten, dat we er nog een lunch wilden nuttigen. Nu met vers Mango sap. De watermeloen was toch iets lekkerder. T liep al tegen zessen toen we de zaak verlieten. Op de weg zagen we opeens de Habighanj bus onze kant op rijden. Er zijn geen echte bushaltes, maar gelukkig zag het bij-de-open-deur-mannetje aan mijn paniekerige hoofd dat hij nog een aantal klanten had, die met z'n bus mee wilden. Wij hup de bus in gehesen, want stoppen doen ze niet. Helaas was het al erg druk, maar kennelijk waren er nog 2 plekjes helemaal achterin de bus. Ondanks dat we niet in India zijn, heb ik die rit toch nog redelijk wat aan yoga kunnen doen. De ruimte was zo krap dat ik al mijn Charlie Chaplin moves moest gebruiken om mezelf überhaupt op de achterstebankjes te vouwen. Gelukkig stapten er na drie kwartiertjes toeren redelijk wat passagiers uit, waardoor we konden wisselen van plek. Nu met ietsjes meer beenruimte. Gelukkig maar, want bij de volgende stop 10 minuten later stapten er zoveel mensen op de bus dat het hele gangpad vol stond. Moet er niet aan denken om in de Habighanj vijf kwartier te moeten staan.

We kwamen rond 20:30 uur aan in Chittagong. De reisgoden waren ons gunstig gezind. De Habighanj stopte op nog geen 500 meter van onze volgende vertrekhalte. We kochten voor onze nachtbus, gelukkig een AC, toch maar weer de plekjes achter de chauffeur. Na met de lokale Habighanj te zijn geweest konden die rare lichtkleuren combinaties me gestolen worden.