The Great Migration....
Door: Sunny Onbewolkt
Blijf op de hoogte en volg Sunny
16 Februari 2015 | Bangladesh, Khagrāchari
Eerste weken zij voorbij gevlogen. Ik kan elke dag wel een blog vol schrijven, kom er alleen niet aan toe. Er gebeurd hier zoveel, dat ik maar in retrospect schrijf. Zou niemand iets willen onthouden. Waar in Afrika T.I.A overal voor wordt gebruikt, kunnen de Bengalen er ook aardig wat van. T.I.B. Is de running gag geworden. Waar was ik gebleven? Ah ja: van Dhaka naar Kagracchari
The Great Migration...
We worden om 07:00 uur opgehaald om van Dhaka Airport naar Chittagong te vliegen. Eerst nog even de Huub-huub-barba-truc: er moeten 2 collega's van onze flat verhuizen naar een andere flat, waar vervolgens een andere collega wordt opgehaald, die meevliegt naar t zelfde district als wij. Zo gezegd zo gedaan.
Nu had een vriendin ons voor vertrek naar Bangladesh gemeld, dat zij altijd naast de chauffeur zit. Voor het geval hij achter het stuur in slaap valt. Was ik even vergeten.
Een simpel ritje naar het vliegveld wordt gelijk een spannend avontuur, als je op de achterbank van het busje, in het achteruitkijkspiegeltje de luikjes van de chauffeur steeds ziet dicht vallen. Waar hij aan het vechten was tegen zijn slaap, was ik aan het vechten om mijn reisgenoten er niet van op de hoogte te stellen. Ik stierf al een duizend doden, dan konden hun levens gespaard worden. Ben af en toe maar gaan roepen of we er ergens niet af moesten. Nee toch niet, hij kende de weg. Bij de flat aangekomen ben ik toch maar voorin gaan zitten voor het laatste stukje naar het vliegveld.
Aangekomen bij het vliegveld moeten we ons haasten, nog maar 10 minuten om te boarden. Bij de ingang beetje voorkruipen, koffers door de scanner. Bij Dhaka Airport wordt alle bagage bij binnenkomst gelijk gescand..Shit. Verkeerde ingang. We staan bij International en we vliegen Domestic. Nog maar 3 minuten. Gelukkig spreken ze hier wel Engels. We moeten eerst helemaal aan het andere eind van de terminal zijn, een paar trappen af en verrek. We staan weer buiten. Oké, ingang vinden van Domestic, weer tassen door de scanner (want die staan in Dhaka bij de ingang) en we vinden onze incheckbalie. Gelukkig geldt T.I.B. Overal, dus ook op het vliegveld. Daar waar we op elk ander vliegveld nu redelijk t Sjsjaakje zouden zijn geweest, kunnen we hier nog inchecken. We vliegen voorlopig toch nog niet.
In eerste instantie zouden we met de bus van Dhaka naar Kagracchari gaan, door de veiligheidssituatie is er voor vervoer door de lucht gekozen. Dat is hier veiliger. Wel een beetje lullig: vanuit Nederland naar Dhaka mochten we de man 40 kg meenemen. Nu van Dhaka naar Chittagong maar 10 de man. Dus extra betalen (we zaten saampjes op een bescheiden 13 kg te veel). Of we met creditcard kunnen betalen. T.I.B. Ja het kan. Meelopen naar een andere balie. Oh nee kan toch niet. Dan maar cash. Geen pin automaat. Oké dan. Dan maar ons nood-je-weet-maar-nooit voorraadje cash aanspreken. Done. Vliegtuig in (gelukkig een 747 en niet zo'n klein 18 zitter) en we vliegen met een uur vertraging naar Chittagong.
Daar aangekomen worden we door onze chauffeur gelijk opgemerkt en aangesproken. Onze collega's zijn opgehaald met een ambulance (want die kunnen wel door de blokkades) ons vervoer is helaas geen ambulance of busje, maar een gewone personen auto. Komt nog bij dat de achterbak vol met gereedschap ligt. We proppen er 1 tas in en de overige bagage gaat op de achterbank en op de grond bij de passagiersstoel. We wurmen ons tussen de baggage en gaan op weg. Onderweg stoppen we in een of ander stadje opeens bij een hek. Er wordt wat geschreeuwd tegen de man die er voor zit. Het hek gaat open en wij rijden naar binnen. Hek wordt achter ons gesloten en we rijden een donkere gang in.
..O.K.É..
Achteraf blijkt dat de auto nagekeken moet worden. Had de beste man best van te voren kunnen melden, scheelt ons drieen weer een hartverzakking. Je verwacht niet dat wanneer je wordt opgehaald van een vliegveld, door een speciale chauffeur die de binnenwegen kent i.v.m. stakingen en blokkades, dat je onderweg eerst een pitstop bij een garage maakt. T.I.B.
Na een half uur is de auto gemaakt en vervolgen we onze reis.
Na uiteindelijk 6 uur rijden komen we zonder kleerscheuren aan bij de grens met Kagracchari. Bij de checkpoint stappen we uit. Er staan eerst 2 soldaten bij onze auto. Ik buk om mijn paspoort te pakken uit mijn tas. Als ik opkijk staan er ineens 16 soldaten om ons heen. Ze snappen niet helemaal wat we komen doen. We zijn kennelijk een bijzonder gezelschap. Gelukkig arriveren onze “vocal persons” niet veel later (dit zijn afgevaardigden van de NGO's waarvoor we gaan werken). Excuseren zich dat ze te laat zijn. Ze leggen uit dat we voor hun gaan werken. We vullen een stel formulieren in en mogen het district in.
Wat een mooi gebied. Groene heuvels, kokospalmen die meters de lucht in schieten, en schone lucht. We kunnen gewoon de zon zien. Wat een verschil met het stoffige Dhaka. We worden bij ons huisje afgezet. Hier worden we opgevangen door Anjali, de volunteer die hier net 3 maanden heeft gezeten. We hebben een kwartier en dan worden we opgehaald om samen te lunchen. Na de lunch gaan we naar huis om even bij te slapen. We zijn er, Kagracchari. We kunnen beginnen waar we voor gekomen zijn
The Great Migration...
We worden om 07:00 uur opgehaald om van Dhaka Airport naar Chittagong te vliegen. Eerst nog even de Huub-huub-barba-truc: er moeten 2 collega's van onze flat verhuizen naar een andere flat, waar vervolgens een andere collega wordt opgehaald, die meevliegt naar t zelfde district als wij. Zo gezegd zo gedaan.
Nu had een vriendin ons voor vertrek naar Bangladesh gemeld, dat zij altijd naast de chauffeur zit. Voor het geval hij achter het stuur in slaap valt. Was ik even vergeten.
Een simpel ritje naar het vliegveld wordt gelijk een spannend avontuur, als je op de achterbank van het busje, in het achteruitkijkspiegeltje de luikjes van de chauffeur steeds ziet dicht vallen. Waar hij aan het vechten was tegen zijn slaap, was ik aan het vechten om mijn reisgenoten er niet van op de hoogte te stellen. Ik stierf al een duizend doden, dan konden hun levens gespaard worden. Ben af en toe maar gaan roepen of we er ergens niet af moesten. Nee toch niet, hij kende de weg. Bij de flat aangekomen ben ik toch maar voorin gaan zitten voor het laatste stukje naar het vliegveld.
Aangekomen bij het vliegveld moeten we ons haasten, nog maar 10 minuten om te boarden. Bij de ingang beetje voorkruipen, koffers door de scanner. Bij Dhaka Airport wordt alle bagage bij binnenkomst gelijk gescand..Shit. Verkeerde ingang. We staan bij International en we vliegen Domestic. Nog maar 3 minuten. Gelukkig spreken ze hier wel Engels. We moeten eerst helemaal aan het andere eind van de terminal zijn, een paar trappen af en verrek. We staan weer buiten. Oké, ingang vinden van Domestic, weer tassen door de scanner (want die staan in Dhaka bij de ingang) en we vinden onze incheckbalie. Gelukkig geldt T.I.B. Overal, dus ook op het vliegveld. Daar waar we op elk ander vliegveld nu redelijk t Sjsjaakje zouden zijn geweest, kunnen we hier nog inchecken. We vliegen voorlopig toch nog niet.
In eerste instantie zouden we met de bus van Dhaka naar Kagracchari gaan, door de veiligheidssituatie is er voor vervoer door de lucht gekozen. Dat is hier veiliger. Wel een beetje lullig: vanuit Nederland naar Dhaka mochten we de man 40 kg meenemen. Nu van Dhaka naar Chittagong maar 10 de man. Dus extra betalen (we zaten saampjes op een bescheiden 13 kg te veel). Of we met creditcard kunnen betalen. T.I.B. Ja het kan. Meelopen naar een andere balie. Oh nee kan toch niet. Dan maar cash. Geen pin automaat. Oké dan. Dan maar ons nood-je-weet-maar-nooit voorraadje cash aanspreken. Done. Vliegtuig in (gelukkig een 747 en niet zo'n klein 18 zitter) en we vliegen met een uur vertraging naar Chittagong.
Daar aangekomen worden we door onze chauffeur gelijk opgemerkt en aangesproken. Onze collega's zijn opgehaald met een ambulance (want die kunnen wel door de blokkades) ons vervoer is helaas geen ambulance of busje, maar een gewone personen auto. Komt nog bij dat de achterbak vol met gereedschap ligt. We proppen er 1 tas in en de overige bagage gaat op de achterbank en op de grond bij de passagiersstoel. We wurmen ons tussen de baggage en gaan op weg. Onderweg stoppen we in een of ander stadje opeens bij een hek. Er wordt wat geschreeuwd tegen de man die er voor zit. Het hek gaat open en wij rijden naar binnen. Hek wordt achter ons gesloten en we rijden een donkere gang in.
..O.K.É..
Achteraf blijkt dat de auto nagekeken moet worden. Had de beste man best van te voren kunnen melden, scheelt ons drieen weer een hartverzakking. Je verwacht niet dat wanneer je wordt opgehaald van een vliegveld, door een speciale chauffeur die de binnenwegen kent i.v.m. stakingen en blokkades, dat je onderweg eerst een pitstop bij een garage maakt. T.I.B.
Na een half uur is de auto gemaakt en vervolgen we onze reis.
Na uiteindelijk 6 uur rijden komen we zonder kleerscheuren aan bij de grens met Kagracchari. Bij de checkpoint stappen we uit. Er staan eerst 2 soldaten bij onze auto. Ik buk om mijn paspoort te pakken uit mijn tas. Als ik opkijk staan er ineens 16 soldaten om ons heen. Ze snappen niet helemaal wat we komen doen. We zijn kennelijk een bijzonder gezelschap. Gelukkig arriveren onze “vocal persons” niet veel later (dit zijn afgevaardigden van de NGO's waarvoor we gaan werken). Excuseren zich dat ze te laat zijn. Ze leggen uit dat we voor hun gaan werken. We vullen een stel formulieren in en mogen het district in.
Wat een mooi gebied. Groene heuvels, kokospalmen die meters de lucht in schieten, en schone lucht. We kunnen gewoon de zon zien. Wat een verschil met het stoffige Dhaka. We worden bij ons huisje afgezet. Hier worden we opgevangen door Anjali, de volunteer die hier net 3 maanden heeft gezeten. We hebben een kwartier en dan worden we opgehaald om samen te lunchen. Na de lunch gaan we naar huis om even bij te slapen. We zijn er, Kagracchari. We kunnen beginnen waar we voor gekomen zijn
-
16 Februari 2015 - 06:50
Marion:
Dat wordt nog hard doorwerken, Sunny, als je alle dagen zo mooi beeldend wilt beschrijven. ;-) Ik zeg: doen! -
16 Februari 2015 - 07:12
Vellah:
Mooi blog weer, Sun!! Misschien kun je TIA en TIB alleen nog even toelichten want waar de grap voor jou obvious is, is ie dat niet als je niet weet waar de afkorting voor staat. -
16 Februari 2015 - 08:07
Joost:
Heerlijk maandagochtend verhaal weer, veel succes nu jullie klus kan beginnen! :) en ja uitleg van afkortingen zou super zijn :) -
16 Februari 2015 - 08:26
Minke:
Goed verhaal weer Sun. Vellah: ik ken hem als 'this is Africa' en dus 'this is Bangladesh'. Maar de afkorting leent zich vast voor verschillende creatieve uitleg -
16 Februari 2015 - 09:53
Berend Peter Hogen Esch:
Leuk hoe jullie beiden er toch een eigen verhaal van maken een idd ik vroeg mij ook al af waar TIA TIB voor stonden, maar dat is nu wel duidelijk. -
16 Februari 2015 - 10:07
Vellah:
Ah, dank voor de uitleg Minke! -
16 Februari 2015 - 10:20
Sunny:
Hi Maion,
om van elke dag een blog te schrijven gaat een uitdaging worden,
er moeten helaas na deze blog dagen geclusterd worden.
(tip voor als je echt droge humor wil lezen, volg Marion, die is pas echt hilarisch!).
Minke heeft het gelukkig al uitgelegd:
T.I.A. = This Is Afrika.
Wordt door de Afrikanen gebruikt als uitleg voor wanneer een niet-Afrikaan niet begrijpt waarom dingen anders lopen dan gepland. Wel altijd met een brede glimlach.
"T.I.A. wat had je anders gedacht?" *SMILE*
Zelfde geldt voor Bangladesh, dus vandaar de T.I.B.
Ook altijd met dezelfde lach.....
"Natuurlijk moet de auto gerepareerd worden tijdens de reis, had je anders verwacht? T.I.B. " *SMILE*
Tot de volgende....
-
17 Februari 2015 - 04:41
Kalina:
Een voorbeeld uit de praktijk:
Wij: Can we visit the Young Star Youth Club?
Focal person: Today? Yes, we can go.
Wij, later die dag: Are we going to the youth club?
Hij: When, now? No, not today.
T.I.B.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
