Huisje, boompje, beestjes...
Door: Sunny Onbewolkt
Blijf op de hoogte en volg Sunny
17 Februari 2015 | Bangladesh, Khagrāchari
De eerste week in Kagracchari is voorbij GE-VLO-GEN. Wat gaat de tijd hier hard.
We werden bij aankomst in het guesthouse welkom geheten door Anjali, een volunteer uit Philadelphia met Indiase roots. Haar placement van 3 maanden loopt ten einde en zij zou over een aantal dagen weer naar de States vliegen. Het is een lieve kleine petit-je die zich niet zo druk maakt en erg nuchter in het leven staat.
We krijgen een tour door het huis: 2 slaapkamers, een soort van ontvangstkamertje, een keukentje, badkamer met ijskoud water, kamer waar de elektrische waterpomp staat (luxe!), en het eerste “westerse” toilet wat ik in een week heb gezien. De ontbijttafel staat in de gang tussen de verschillende ruimtes. Op het eerste gezicht een prima huis. Top. Tot dat Anjali met een aantal hoe-to-survive-Khagracchari-levenswijsheden komt:
1) “Don't look up”
2)“If you want to know something just ask”
en de uitsmijter:
3)“Don't look, if you look you will definitely find it and realize life was better when you didn't look”
1)
Helaas werkt dit net zo goed als wanneer iemand tegen je zegt dat je vooral niet aan een roze olifant moet denken...Dus kijken we, jawel, naar boven. Hmmm. Spinnenwebben die er echt al langer zitten dan 3 maanden. Nu vind ik ze niet heel vervelend, maar mijn ega heeft er daar een broertje aan dood. Het feit dat ze enigskind is geeft al aan hoe fijn zij spinnen vindt.
2)
Wat opvalt is dat er onder Angali's deuren handdoeken tussen de deuren zijn gepropt. We mochten alles vragen dus, ach we vragen het even.
“Oh, just to keep the rat out of my room”. We laten een stilte vallen en kijken Anjali aan, in de hoop een pretoogje te ontdekken die een schaterlach aan het onderdrukken is, omdat ze zo'n type is die graag haar nieuwe huisgenoten voor de gek houdt om vervolgens in lachen uit te barsten. Ik kan geen pretoogje ontdekken en veel ernstiger, de lach blijft uit.
“Oh, I used the towels ALO gave me, so there aren't any left. I hope you brought your own”
Gelukkig zitten er hier geen glas voor de ramen maar een soort van open anti inbraak hekwerk, waardoor onze hoop lekker makkelijk naar buiten kan vervliegen.
3)
We zouden uit eten gaan en Ka wilde zich opfrissen...Harde gil uit de badkamer. Spin achter de deur. Niet een hele forse, die zouden we later nog tegen komen, maar groot genoeg om eng te zijn. Ik vond em in ieder geval te groot om met mijn handen te pakken, en zoals het een echte pantoffelheld betaamd, besloot ik op mijn slippertjes, dat als we toch in Bangladesh zijn, het wel vaker zou voorkomen dat er insecten zouden zijn en dat we er dus maar aan moesten wennen.
Toen ik naar het kleine kamertje ging herinnerde ik mij een YouTube filmpje over een toilet bij een of ander tankstation. Ik dacht, laat ik voor de zekerheid maar onder de bril kijken. Ja hoor, spin onder de bril. Waarschijnlijk familie van die in de badkamer, niet supergroot, maar toch groot genoeg. Vriendelijk met een stok verzocht ergens anders te gaan zitten.
Anjali's wijsheden begonnen steeds meer logica te hebben, dus nam ik het besluit om die maar ter harte te nemen.
We zijn op een vrijdag aangekomen, wat een weekenddag is en zaterdag de hele dag vrij. Anjali zou met de focal person (Shuvo da) op pad gaan. Wij gingen niet mee, maar hebben de hele dag staan poetsen en boenen in huis. De spinnenwebben van het plafond, gebezemd, de spinnen uit onze sanitaire voorzieningen verhuisd, vloeren geveegd en gedweild enzovoorts.
Wat aan onze boendag vooraf ging, was onze boendag-ochtend-inkoop-middag. We moesten nog schoonmaakspulletjes aanschaffen. Dit duurde toch iets langer dan gepland. Met handen en voeten proberen uit te leggen wat je nodig hebt, begonnen we de verdwaalde Franse toeristen in de Albert Heijn in Amsterdam toch beter te begrijpen. Net al deze Fransozen begonnen wij steeds harder te praten, alsof ze het dan wel begrepen. Sponsjes hebben we deze dag niet gevonden, een trekker tot op de dag van vandaag nog niet en we zijn toch echt al in een hele hoop winkels in geweest.
Afijn, na een dag boenen en poetsen hebben we er ons maar bij neergelegd dat het niet zo schoon gaat worden als dat wij willen. Zolang wij maar weten dat het schoon is, ook al ziet het er niet zo uit. Anjali komt later op de dag terug en helpt met de laatste beetjes schoonmaken. Lieve meid. Ze vertrekt een aantal dagen later naar Dhaka om vervolgens naar huis te vliegen.
Op een avond, als ik in het kleine kamertje ben, zit ik mij te verwonderen hoe makkelijk je went aan nieuwe situaties:
Douchen met koud water (wat erg water besparend werkt, probeer het eens uit);
De powercuts waardoor je leert dat je de hurricane lamp ALTIJD op dezelfde plek terug moet leggen (in het donker is het namelijk lastig zoeken);
En dat je altijd onder de bril van het toilet moet kijken als je er op gaat zitten.
Opeens voel ik iets aan mijn billetje kriebelen. Gedachtes schieten alle kanten op. Ik hoor mezelf afvragen of ik wel onder de bril heb gekeken. Twijfel, alsmede mijn hartslag nemen exponentieel toe.
Opeens besef ik mij de de wijsheden van Anjali die als een soort van Mantra's door mijn hoofd gaan. En besluit gewoon te blijven zitten.
Want als ik blijf zitten, dan kijk ik niet.
En als ik niet kijk, dan vind ik ook niets.
Het zo ook zomaar een verdwaald vliegje kunnen zijn. Dat is trouwens veel aannemelijker.
Door deze gedachtegang gaat mijn hartslag weer naar beneden en kan ik rustig mijn eh...ritueel afmaken. Ik sta rustig op, gooi water uit het bakkie door t toilet (spoelbak werkt niet, dus emmer water naast de plee, T.I.B.).
En ik kijk NIET.
Kalina gaat de volgende dag beginnen aan haar ritueel en ik hoor weer een gil, nu ietsjes harder dan toen in de badkamer. Loop uit de slaapkamer en zie Ka'tje op en neer springen in de gang. “Gatver wat een grote spin” Ik lach een beetje en zeg dat t wel mee zal vallen. Ik kijk in de kleine kamer en daar zit Simon. Simon de-huis-moeders-help-wat-een-joekel-spin. Das best een knaap. We zijn beiden niet van t doden van beestjes (wel van muggen, irritante vliegenbeesten!) en als ik in Nederland spinnen vind, dan vang ik ze en gooi ze naar buiten. Simon is toch een ander verhaal. Die ga ik niet vangen. Dit is er zo eentje die heel hard kan rennen. De vorige avond waren we bij Daniela en daar zat zo'n zelfde exemplaar, slagje groter zelfs. Toen ik die met een pan wilde vangen (pan ja, die knakker was zo groot, die paste niet in een glas) lukte me dat niet omdat ie zo snel rende. We besluiten Simon maar te accepteren en ons dingetje te doen. De tijd die wij op het toilet besteden is gek genoeg wel een stuk korter geworden.
We werden bij aankomst in het guesthouse welkom geheten door Anjali, een volunteer uit Philadelphia met Indiase roots. Haar placement van 3 maanden loopt ten einde en zij zou over een aantal dagen weer naar de States vliegen. Het is een lieve kleine petit-je die zich niet zo druk maakt en erg nuchter in het leven staat.
We krijgen een tour door het huis: 2 slaapkamers, een soort van ontvangstkamertje, een keukentje, badkamer met ijskoud water, kamer waar de elektrische waterpomp staat (luxe!), en het eerste “westerse” toilet wat ik in een week heb gezien. De ontbijttafel staat in de gang tussen de verschillende ruimtes. Op het eerste gezicht een prima huis. Top. Tot dat Anjali met een aantal hoe-to-survive-Khagracchari-levenswijsheden komt:
1) “Don't look up”
2)“If you want to know something just ask”
en de uitsmijter:
3)“Don't look, if you look you will definitely find it and realize life was better when you didn't look”
1)
Helaas werkt dit net zo goed als wanneer iemand tegen je zegt dat je vooral niet aan een roze olifant moet denken...Dus kijken we, jawel, naar boven. Hmmm. Spinnenwebben die er echt al langer zitten dan 3 maanden. Nu vind ik ze niet heel vervelend, maar mijn ega heeft er daar een broertje aan dood. Het feit dat ze enigskind is geeft al aan hoe fijn zij spinnen vindt.
2)
Wat opvalt is dat er onder Angali's deuren handdoeken tussen de deuren zijn gepropt. We mochten alles vragen dus, ach we vragen het even.
“Oh, just to keep the rat out of my room”. We laten een stilte vallen en kijken Anjali aan, in de hoop een pretoogje te ontdekken die een schaterlach aan het onderdrukken is, omdat ze zo'n type is die graag haar nieuwe huisgenoten voor de gek houdt om vervolgens in lachen uit te barsten. Ik kan geen pretoogje ontdekken en veel ernstiger, de lach blijft uit.
“Oh, I used the towels ALO gave me, so there aren't any left. I hope you brought your own”
Gelukkig zitten er hier geen glas voor de ramen maar een soort van open anti inbraak hekwerk, waardoor onze hoop lekker makkelijk naar buiten kan vervliegen.
3)
We zouden uit eten gaan en Ka wilde zich opfrissen...Harde gil uit de badkamer. Spin achter de deur. Niet een hele forse, die zouden we later nog tegen komen, maar groot genoeg om eng te zijn. Ik vond em in ieder geval te groot om met mijn handen te pakken, en zoals het een echte pantoffelheld betaamd, besloot ik op mijn slippertjes, dat als we toch in Bangladesh zijn, het wel vaker zou voorkomen dat er insecten zouden zijn en dat we er dus maar aan moesten wennen.
Toen ik naar het kleine kamertje ging herinnerde ik mij een YouTube filmpje over een toilet bij een of ander tankstation. Ik dacht, laat ik voor de zekerheid maar onder de bril kijken. Ja hoor, spin onder de bril. Waarschijnlijk familie van die in de badkamer, niet supergroot, maar toch groot genoeg. Vriendelijk met een stok verzocht ergens anders te gaan zitten.
Anjali's wijsheden begonnen steeds meer logica te hebben, dus nam ik het besluit om die maar ter harte te nemen.
We zijn op een vrijdag aangekomen, wat een weekenddag is en zaterdag de hele dag vrij. Anjali zou met de focal person (Shuvo da) op pad gaan. Wij gingen niet mee, maar hebben de hele dag staan poetsen en boenen in huis. De spinnenwebben van het plafond, gebezemd, de spinnen uit onze sanitaire voorzieningen verhuisd, vloeren geveegd en gedweild enzovoorts.
Wat aan onze boendag vooraf ging, was onze boendag-ochtend-inkoop-middag. We moesten nog schoonmaakspulletjes aanschaffen. Dit duurde toch iets langer dan gepland. Met handen en voeten proberen uit te leggen wat je nodig hebt, begonnen we de verdwaalde Franse toeristen in de Albert Heijn in Amsterdam toch beter te begrijpen. Net al deze Fransozen begonnen wij steeds harder te praten, alsof ze het dan wel begrepen. Sponsjes hebben we deze dag niet gevonden, een trekker tot op de dag van vandaag nog niet en we zijn toch echt al in een hele hoop winkels in geweest.
Afijn, na een dag boenen en poetsen hebben we er ons maar bij neergelegd dat het niet zo schoon gaat worden als dat wij willen. Zolang wij maar weten dat het schoon is, ook al ziet het er niet zo uit. Anjali komt later op de dag terug en helpt met de laatste beetjes schoonmaken. Lieve meid. Ze vertrekt een aantal dagen later naar Dhaka om vervolgens naar huis te vliegen.
Op een avond, als ik in het kleine kamertje ben, zit ik mij te verwonderen hoe makkelijk je went aan nieuwe situaties:
Douchen met koud water (wat erg water besparend werkt, probeer het eens uit);
De powercuts waardoor je leert dat je de hurricane lamp ALTIJD op dezelfde plek terug moet leggen (in het donker is het namelijk lastig zoeken);
En dat je altijd onder de bril van het toilet moet kijken als je er op gaat zitten.
Opeens voel ik iets aan mijn billetje kriebelen. Gedachtes schieten alle kanten op. Ik hoor mezelf afvragen of ik wel onder de bril heb gekeken. Twijfel, alsmede mijn hartslag nemen exponentieel toe.
Opeens besef ik mij de de wijsheden van Anjali die als een soort van Mantra's door mijn hoofd gaan. En besluit gewoon te blijven zitten.
Want als ik blijf zitten, dan kijk ik niet.
En als ik niet kijk, dan vind ik ook niets.
Het zo ook zomaar een verdwaald vliegje kunnen zijn. Dat is trouwens veel aannemelijker.
Door deze gedachtegang gaat mijn hartslag weer naar beneden en kan ik rustig mijn eh...ritueel afmaken. Ik sta rustig op, gooi water uit het bakkie door t toilet (spoelbak werkt niet, dus emmer water naast de plee, T.I.B.).
En ik kijk NIET.
Kalina gaat de volgende dag beginnen aan haar ritueel en ik hoor weer een gil, nu ietsjes harder dan toen in de badkamer. Loop uit de slaapkamer en zie Ka'tje op en neer springen in de gang. “Gatver wat een grote spin” Ik lach een beetje en zeg dat t wel mee zal vallen. Ik kijk in de kleine kamer en daar zit Simon. Simon de-huis-moeders-help-wat-een-joekel-spin. Das best een knaap. We zijn beiden niet van t doden van beestjes (wel van muggen, irritante vliegenbeesten!) en als ik in Nederland spinnen vind, dan vang ik ze en gooi ze naar buiten. Simon is toch een ander verhaal. Die ga ik niet vangen. Dit is er zo eentje die heel hard kan rennen. De vorige avond waren we bij Daniela en daar zat zo'n zelfde exemplaar, slagje groter zelfs. Toen ik die met een pan wilde vangen (pan ja, die knakker was zo groot, die paste niet in een glas) lukte me dat niet omdat ie zo snel rende. We besluiten Simon maar te accepteren en ons dingetje te doen. De tijd die wij op het toilet besteden is gek genoeg wel een stuk korter geworden.
-
17 Februari 2015 - 12:18
Gea:
Wie weet wat voor ander gedierte die spinnen buiten de deur houden!!! Sterkte
-
17 Februari 2015 - 13:13
Wouter:
Gezellig toch, huisdieren! Leuke stukjes, Sun. Keep it up! -
17 Februari 2015 - 13:45
Jan Nagtegaal Sr.:
Hé spinnenman, ben blij dat je je vrouwtje bescherm tegen de grote spinnen.
Waar moest ze blijven zonder jou ?
Heb een mooie tijd met al de dingen die je daar mee maakt
Groetjes aan jullie beiden.Jan en Miep -
17 Februari 2015 - 17:56
Jan Fab :
Heerlijk geschreven weer vriendje..... dikke kus voor jullie XXX -
17 Februari 2015 - 21:31
Melisse:
Ben zelf ook helemaaal geen held als t op ongedierte aankomt, dus heb je verhaal met de nodige kriebels gelezen, haha.
Maar vind jullie blogs geweldig om te lezen, ga zo door!
XX -
18 Februari 2015 - 04:47
Marion:
Gezellig verhaal weer... goeie mentale voorbereiding op mijn a.s. field visit (die trouwens uitgesteld is).
Hartelijke groet uit Dhaka in de dampen - waar de spinnen allang het loodje hebben gelegd. -
18 Februari 2015 - 09:15
Kalina:
Hey Jan sr., heb je wel goed gelezen? Iets over een pontoffelheld, spinnen die te hard rennen en dat we het maar moeten accepteren. Nix geen bescherming!
Haha, Marion, das dan weer het voordeel van luchtvervuiling:-), hoewel de kakkerlakken er lak aan hebben..... -
18 Februari 2015 - 14:34
Jenny:
Ik kom NIET meer bij!
Kijk weer uit naar je volgende mail!
Besos voor jullie beiden!
XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
