Land van tegenstellingen
Door: Sunny Onbewolkt
Blijf op de hoogte en volg Sunny
02 Februari 2015 | Bangladesh, Dhaka
Ik eindigde mijn vorige blog met: “Dag 1 overleefd”
Nix om je druk over te maken (mijn moeder leest deze blog namelijk ook maar):
Donderdag aangekomen. Check.
Gelijk Huisarrest. Pardon?!?
Watskebeurt?!
Geschiedenislesje in vogelvlucht:
Er zijn in Bangladesh 4 politieke partijen, waarvan BNP en Awame League de 2 grootste zijn.
Het zijn tevens, hoe kan het ook anders, de 2 grootste rivalen van elkaar, en om het feestje compleet te maken: de partijhoofden zijn beide vrouw. U begrijpt: moord en doodslag.
[Nee, ik ben niet seksistisch, begrijp mij a.u.b. niet verkeerd, maar [en de mannen onder ons kunnen dit beamen]: ruzie met een vent is maar heel even, ruzie met een vrouw voor je hele leven, en meestal nog een stukkie verder ook].
Anyhow, in 2014 zijn er verkiezingen geweest die de BNP en de andere 4 hebben deze geboycot. Verkiezingen zijn doorgegaan, 10% van de kiezers heeft zijn/haar stem uitgebracht en Awame League heeft de verkiezingen gewonnen. Aangezien er nergens in de Bangladese Grondwet wordt gesproken over een minimale opkomst, zijn de verkiezingen dus rechtsgeldig. Ter info: Awame League had in 2010 al bij de reguliere verkiezingen gewonnen.
Dame voorzitter van BNP baalt als een stekker en roept dat er maar 10% heeft gestemd, dus eist nieuwe verkiezingen. Dame Awame League wijst naar de grondwet en vind dat ze niet moet mauwen. Vervolgens roept dame BNP haar volgelingen op om de straat op te gaan en om te staken. Vanaf november zijn er guerrilla stakingen waar gedeeltes van de stad last van hebben. Staken alleen is niet genoeg, dus geeft voorzitter BNP ook de opdracht om de stad Dhaka af te sluiten.
Datskebeurt.
Geschiedenislesje afgelopen.
Voluntary Services Overseas (vanaf nu noem ik hen VSO) is een vrijwilligers organisatie die veiligheid voorop heeft staan. De stakingen zijn niet gericht op buitenlanders, het is een interne kwestie, maar ze willen geen enkele risico nemen. Snap ik, en zijn we blij om.
Vrijdag waren de stakingen voorbij en werd het huisarrest opgeheven. De andere vrijwilligers hadden deze vrijdag een dagtrip naar “Fort Lalbagh” gepland. Of wij zin hadden om mee te gaan. Tuurlijk. Kom maar op met de stad. Er worden 3 autobusjes geregeld en we worden onder begeleiding van locals verbonden aan VSO naar “fort Lalbagh” gereden. Daar aangekomen blijkt niet het fort, maar wijzelf de grootste attractie. Mensen zijn geïnteresseerd en in het begin (lees het eerste kwartier) stappen ze verlegen op ons af. Vol vragen: waar je vandaan komt, wat je van Bangladesh vindt, wat je komt doen. Ze vinden het prachtig om te zien dat andere mensen naar hun stad toekomen. Nadat de eerste mensen met ons hebben gesproken is het hek van de dam en komen er meer mensen op ons af:
Ouders die hun kinderen naar ons duwen en vragen of ze een foto mogen maken,
Kinderen die je overal achter na gaan, je handen willen vasthouden;
Wildvreemden die foto's van je maken en de brutaaltjes die het durven te vragen, vragen of ze met je op de foto mogen. Jong en oud.
Op het moment dat we als groep op een grasveld stilstaan wordt het pas echt lachen: er verzamelt zich een groep om ons heen van 50 tot 100 man die allemaal met ons op de foto willen.
Die vrijdag zijn er hele Bengaalse familie-fotoalbums gevuld met kiekjes van een stelletje blanken uit Europa.
Onze begeleiders beginnen zenuwachtig te worden van de alsmaar groeiende mensenmassa en besluiten dat het tijd is om te gaan. We worden naar de uitgang gedirigeerd en nieuwsgierige Bengalen worden door onze begeleiders op een afstand gehouden
Er staan 3 bussen voor ons klaar om ons naar het appartement te rijden. Onderweg komen we in de spits van het weekend terecht. Vrijdag en zaterdag is hier het weekend, dus extra druk. Bij ons appartement aangekomen kunnen we bijkomen van deze dag.
Wat een ervaring. Nu ben ik natuurlijk al heel wat aandacht gewend (hahahahaha) maar ook voor mij was dit een bijzondere ervaring. Bengalen zijn erg geïnteresseerd en stappen makkelijk op je af. Maf dat ik dit niet helemaal kan rijmen met het huisarrest van de dag ervoor. Dat komt later nog wel. Ik heb veel foto's geschoten, echter de meeste in een bestandsformaat die mijn laptop niet lezen kan. Komt wel over 6 maanden, voor nu hieronder een kleine impressie. Tot de volgende!
Nix om je druk over te maken (mijn moeder leest deze blog namelijk ook maar):
Donderdag aangekomen. Check.
Gelijk Huisarrest. Pardon?!?
Watskebeurt?!
Geschiedenislesje in vogelvlucht:
Er zijn in Bangladesh 4 politieke partijen, waarvan BNP en Awame League de 2 grootste zijn.
Het zijn tevens, hoe kan het ook anders, de 2 grootste rivalen van elkaar, en om het feestje compleet te maken: de partijhoofden zijn beide vrouw. U begrijpt: moord en doodslag.
[Nee, ik ben niet seksistisch, begrijp mij a.u.b. niet verkeerd, maar [en de mannen onder ons kunnen dit beamen]: ruzie met een vent is maar heel even, ruzie met een vrouw voor je hele leven, en meestal nog een stukkie verder ook].
Anyhow, in 2014 zijn er verkiezingen geweest die de BNP en de andere 4 hebben deze geboycot. Verkiezingen zijn doorgegaan, 10% van de kiezers heeft zijn/haar stem uitgebracht en Awame League heeft de verkiezingen gewonnen. Aangezien er nergens in de Bangladese Grondwet wordt gesproken over een minimale opkomst, zijn de verkiezingen dus rechtsgeldig. Ter info: Awame League had in 2010 al bij de reguliere verkiezingen gewonnen.
Dame voorzitter van BNP baalt als een stekker en roept dat er maar 10% heeft gestemd, dus eist nieuwe verkiezingen. Dame Awame League wijst naar de grondwet en vind dat ze niet moet mauwen. Vervolgens roept dame BNP haar volgelingen op om de straat op te gaan en om te staken. Vanaf november zijn er guerrilla stakingen waar gedeeltes van de stad last van hebben. Staken alleen is niet genoeg, dus geeft voorzitter BNP ook de opdracht om de stad Dhaka af te sluiten.
Datskebeurt.
Geschiedenislesje afgelopen.
Voluntary Services Overseas (vanaf nu noem ik hen VSO) is een vrijwilligers organisatie die veiligheid voorop heeft staan. De stakingen zijn niet gericht op buitenlanders, het is een interne kwestie, maar ze willen geen enkele risico nemen. Snap ik, en zijn we blij om.
Vrijdag waren de stakingen voorbij en werd het huisarrest opgeheven. De andere vrijwilligers hadden deze vrijdag een dagtrip naar “Fort Lalbagh” gepland. Of wij zin hadden om mee te gaan. Tuurlijk. Kom maar op met de stad. Er worden 3 autobusjes geregeld en we worden onder begeleiding van locals verbonden aan VSO naar “fort Lalbagh” gereden. Daar aangekomen blijkt niet het fort, maar wijzelf de grootste attractie. Mensen zijn geïnteresseerd en in het begin (lees het eerste kwartier) stappen ze verlegen op ons af. Vol vragen: waar je vandaan komt, wat je van Bangladesh vindt, wat je komt doen. Ze vinden het prachtig om te zien dat andere mensen naar hun stad toekomen. Nadat de eerste mensen met ons hebben gesproken is het hek van de dam en komen er meer mensen op ons af:
Ouders die hun kinderen naar ons duwen en vragen of ze een foto mogen maken,
Kinderen die je overal achter na gaan, je handen willen vasthouden;
Wildvreemden die foto's van je maken en de brutaaltjes die het durven te vragen, vragen of ze met je op de foto mogen. Jong en oud.
Op het moment dat we als groep op een grasveld stilstaan wordt het pas echt lachen: er verzamelt zich een groep om ons heen van 50 tot 100 man die allemaal met ons op de foto willen.
Die vrijdag zijn er hele Bengaalse familie-fotoalbums gevuld met kiekjes van een stelletje blanken uit Europa.
Onze begeleiders beginnen zenuwachtig te worden van de alsmaar groeiende mensenmassa en besluiten dat het tijd is om te gaan. We worden naar de uitgang gedirigeerd en nieuwsgierige Bengalen worden door onze begeleiders op een afstand gehouden
Er staan 3 bussen voor ons klaar om ons naar het appartement te rijden. Onderweg komen we in de spits van het weekend terecht. Vrijdag en zaterdag is hier het weekend, dus extra druk. Bij ons appartement aangekomen kunnen we bijkomen van deze dag.
Wat een ervaring. Nu ben ik natuurlijk al heel wat aandacht gewend (hahahahaha) maar ook voor mij was dit een bijzondere ervaring. Bengalen zijn erg geïnteresseerd en stappen makkelijk op je af. Maf dat ik dit niet helemaal kan rijmen met het huisarrest van de dag ervoor. Dat komt later nog wel. Ik heb veel foto's geschoten, echter de meeste in een bestandsformaat die mijn laptop niet lezen kan. Komt wel over 6 maanden, voor nu hieronder een kleine impressie. Tot de volgende!
-
02 Februari 2015 - 18:07
Jan Nagtegaal:
Wat een belangstelling.Was dat voor je vrouw of voor de knappe vent die jij bent ? (grapje)
Jullie doen wel een hoop ervaring op
met zo een wereldreis.
Geniet er maar van want meestal is het maar eenmaal in jullie leven.
We vinden het leuk af en toe wat van jullie te mogen horen.
Groetjes Jan en Miep. xxx
-
02 Februari 2015 - 18:26
Prinses Barbra:
Haha, wat zal dat wennen zijn als je straks terug in Nederland niet steeds zoveel mensen naar je kijken?! We kunnen wel met de hele Lounge natuurlijk hetzelfde doen! ;-)
Blijven alle andere vrijwillers daar net zo lang als jullie of mag iedereen kiezen hoe lang ze daar voor een project blijven?
Tot het volgende blog, leuk hoor, net alsof wij er ook een beetje bij zijn! :-)
X -
02 Februari 2015 - 18:34
Minke:
Leuk Sun, leuk om er ook een paar plaatjes bij te zien. Enjoy!!!
Kus, ook voor Ka! -
03 Februari 2015 - 18:15
Marion K:
Goed (& Leuk) beschreven. Klopt allemaal! I'm your witness. ;-) -
08 Februari 2015 - 11:25
Sunny :
Haha, Marion, ik heb ook een foto van jou met allemaal mensen om je heen, die weer staan te kijken hoe jij een foto van andere mensen maakt:-)
-
08 Februari 2015 - 11:26
Sunny :
Oh, dit schreef Kalina ingelogd als Sunny zie ik nu...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
