Akte 1 De CHT, wat ons was verteld en hoe het is.
Door: Sunny Onbewolkt
Blijf op de hoogte en volg Sunny
28 Februari 2015 | Bangladesh, Khagrāchari
Ik loop een beetje achter. Er gebeurd hier zoveel, dat ik vooral niets wil missen voor het nageslacht Mijn lieve Ka'tje is iets beter in het bijtijds bij schrijven op haar blog. Ach, ze is sowieso meer punctueel dan ik, wanneer ik dit verslag over 20 jaar op een druilerige avond nog een keer nalees, zal er, ben ik bang, in die verhouding tussen ons weinig zijn veranderd.
Daarbij is het hier nu 34 graden Celsius en wil ik niet de gehele dag binnen zitten en een beetje genieten van het weer (prioriteiten, prioriteiten, prioriteiten).
Dus mijn oplossing:
Ik schrijf over de afgelopen 3 weken in een soort van drieluik (denk ik).
Akte 1 De CHT, wat ons was verteld en hoe we het (tot nu toe) ervaren.
Akte 2 ALO, Arunda en de Youth Clubs.
Akte 3 W.v.t.t.k. (of eigenlijk W.v.t.c.s.k. waar “c.s.” voor computer scherm staat).
Akte 1: De CHT, wat ons was verteld en hoe we het (tot nu toe) ervaren.
Daar waar Bangladesh op zich al een uitdagend land is, met heftige politiek, (dodelijke) stakingen en blokkades, neemt de CHT (Chittagong Hill Tracts) een nog bijzondere positie in.
Om te beginnen kun je dit gebied alleen maar binnen komen met speciale papieren, die een maand van te voren moeten zijn aangevraagd.
Verder zijn er hier, naast politie en legereenheden, nog 4 à 5 speciale eenheden actief om de boel hier in de gaten te houden, zogenaamde Special Forces. Dit heeft te maken met het verleden van dit gebied.
Geschiedenislesje in vogelvlucht:
Bangladesh kent een bloedige geschiedenis. 34 jaar geleden heette Bangladesh nog West Pakistan. Best bijzonder als je beseft dat India tussen beide landen ligt, zeker als je door krijgt dat India best een groot land is. Beide delen waren gescheiden door 1500 km land. Een actie van de Engelsen, voordat ze dit continent verlieten. Deze actie heeft er wel toe geleid, dat er tijdens de Bevrijdingsoorlog in 1971 tussen maart en december van dat jaar meer dan 1 miljoen Bengalen zijn gedood en 5 miljoen mensen op de vlucht zijn geslagen. Toen de onafhankelijkheid 16 december van 1971 was bevochten, kreeg Bangladesh interne botsingen. In 1974 verklaarde de president dat iedereen in Bangladesh voortaan een Bengalees zou zijn. Dit zorgde voor kwaad bloed bij de inheemse bevolkingsgroepen die hier al sinds de geschiedenis leefden. Hun cultuur, traditie en taal werd afgepakt. Daar waren ze het hier in de CHT niet helemaal mee eens. Een guerrilla oorlog begon, met aan de ene kant het Bengaalse leger, aan deze kant het bevrijdingsleger van CHT, de " Shanti Bahini" . Deze oorlog heeft tot 1997 geduurd, pas toen werd er een “peace-treaty” getekend tussen de partijen. De CHT mocht zijn eigen traditie en cultuur houden en het gebied zou ontwikkeld worden. Wel onder toezicht van moeder Bangladesh. Helaas heeft van de peace-treaty alleen het behoud van de eigen cultuur en taal stand gehouden, de CHT loopt qua ontwikkeling nog erg achter de rest van Bangladesh aan.
Einde geschiedenisles.
Deze geschiedenisles kregen Ka en ik bij aankomst in VSO Bangladesh. Daarbij ook de mededeling dat er voor de CHT een aparte veiligheidsinstructie van kracht was met vluchtplan.
Vluchtplan inclusief:
- do's en (vooral) do nots;
- welk noodnummer te bellen bij calamiteiten;
- bij welk hotel wij ons bij een eventuele evacuatie uit Bangladesh zouden moeten melden (mocht ons designated hotel om wat voor reden niet te bereiken zijn, dan z.s.m. op eigen kracht naar het dichtstbijzijnde internationale vliegveld (indien mogelijk));
- eigenlijk z.s.m. de dichtstbijzijnde grens over (in ons geval India i.p.v. Birma gezien de laatste ontwikkelingen).
Daar we vervolgens door de lopende stakingen, niet over de weg naar de CHT konden, maar verplicht door de lucht moesten vertrekken (dat was veiliger), deed dit alles ons toch een klein beetje twijfelen, of we niet al te veel hooi op ons spreekwoordelijke vorkje hadden genomen. Ontwikkelingswerk graag, maar dan wel in ieder geval met het vooruitzicht om na 6 maanden toch een soort van heelhuids thuis te kunnen komen.
En nu we er zijn, zijn we eigenlijk wel erg blij dat onze plaatsing in de CHT is. Juist omdat de CHT voornamelijk wordt bevolkt door de indigenous people, is het een gebied waar de landelijke politiek minder hoog op de agenda staat dan in de rest van Bangladesh. Wij hebben hier relatief minder last van de huidige politieke situatie, dan onze mede collega's elders in Bangladesh. Wij kunnen naar het veld toe om onze projecten te bezoeken, waar sommige van onze collega's 3 weken op kantoor hebben moeten vertoeven. Daar sommigen maar een plaatsing hebben van 3 maanden, is 3 weken je kantoor niet uit kunnen echt heel vervelend.
Niet alleen de mogelijkheid om naar het veld te gaan, ook de mensen an sich maken het een fijne plek om te zijn. Ja, we worden nog steeds raar aangekeken, maar in ons eigen dorpje worden we minder achterna gezeten door de nieuwsgierige bewoners. We zijn bijna een bekend straatbeeld aan het worden, waar bevriende shopkeepers ons vanuit hun luie stoel lachend toezwaaien.
Daarbij is de CHT echjt groen en smogvrij (iets anders dan dust, want die is hier genoeg!). Zo'n verademing na Dhaka, letterlijk en figuurlijk.
En, voor een zonaanbidder als ik niet geheel onbelangrijk, het weer.
We tikken dit schrijven op 28 februari 2015. In Nederland wordt het de aankomende week niet warmer dan 9 graden met een beetje regen. Redelijk normaal voor de tijd van het jaar.
Hier een graadje of 34 en oplopend naar 36. Met geen wolkje of smogje aan de lucht. Errug goed vertoeven.
Dit was Akte 1, morgen (of overmorgen, hangt van het weer af) Akte 2 van het drieluik (of vierluik, ook mede omdat we dan weer een dag verder zijn).
Daarbij is het hier nu 34 graden Celsius en wil ik niet de gehele dag binnen zitten en een beetje genieten van het weer (prioriteiten, prioriteiten, prioriteiten).
Dus mijn oplossing:
Ik schrijf over de afgelopen 3 weken in een soort van drieluik (denk ik).
Akte 1 De CHT, wat ons was verteld en hoe we het (tot nu toe) ervaren.
Akte 2 ALO, Arunda en de Youth Clubs.
Akte 3 W.v.t.t.k. (of eigenlijk W.v.t.c.s.k. waar “c.s.” voor computer scherm staat).
Akte 1: De CHT, wat ons was verteld en hoe we het (tot nu toe) ervaren.
Daar waar Bangladesh op zich al een uitdagend land is, met heftige politiek, (dodelijke) stakingen en blokkades, neemt de CHT (Chittagong Hill Tracts) een nog bijzondere positie in.
Om te beginnen kun je dit gebied alleen maar binnen komen met speciale papieren, die een maand van te voren moeten zijn aangevraagd.
Verder zijn er hier, naast politie en legereenheden, nog 4 à 5 speciale eenheden actief om de boel hier in de gaten te houden, zogenaamde Special Forces. Dit heeft te maken met het verleden van dit gebied.
Geschiedenislesje in vogelvlucht:
Bangladesh kent een bloedige geschiedenis. 34 jaar geleden heette Bangladesh nog West Pakistan. Best bijzonder als je beseft dat India tussen beide landen ligt, zeker als je door krijgt dat India best een groot land is. Beide delen waren gescheiden door 1500 km land. Een actie van de Engelsen, voordat ze dit continent verlieten. Deze actie heeft er wel toe geleid, dat er tijdens de Bevrijdingsoorlog in 1971 tussen maart en december van dat jaar meer dan 1 miljoen Bengalen zijn gedood en 5 miljoen mensen op de vlucht zijn geslagen. Toen de onafhankelijkheid 16 december van 1971 was bevochten, kreeg Bangladesh interne botsingen. In 1974 verklaarde de president dat iedereen in Bangladesh voortaan een Bengalees zou zijn. Dit zorgde voor kwaad bloed bij de inheemse bevolkingsgroepen die hier al sinds de geschiedenis leefden. Hun cultuur, traditie en taal werd afgepakt. Daar waren ze het hier in de CHT niet helemaal mee eens. Een guerrilla oorlog begon, met aan de ene kant het Bengaalse leger, aan deze kant het bevrijdingsleger van CHT, de " Shanti Bahini" . Deze oorlog heeft tot 1997 geduurd, pas toen werd er een “peace-treaty” getekend tussen de partijen. De CHT mocht zijn eigen traditie en cultuur houden en het gebied zou ontwikkeld worden. Wel onder toezicht van moeder Bangladesh. Helaas heeft van de peace-treaty alleen het behoud van de eigen cultuur en taal stand gehouden, de CHT loopt qua ontwikkeling nog erg achter de rest van Bangladesh aan.
Einde geschiedenisles.
Deze geschiedenisles kregen Ka en ik bij aankomst in VSO Bangladesh. Daarbij ook de mededeling dat er voor de CHT een aparte veiligheidsinstructie van kracht was met vluchtplan.
Vluchtplan inclusief:
- do's en (vooral) do nots;
- welk noodnummer te bellen bij calamiteiten;
- bij welk hotel wij ons bij een eventuele evacuatie uit Bangladesh zouden moeten melden (mocht ons designated hotel om wat voor reden niet te bereiken zijn, dan z.s.m. op eigen kracht naar het dichtstbijzijnde internationale vliegveld (indien mogelijk));
- eigenlijk z.s.m. de dichtstbijzijnde grens over (in ons geval India i.p.v. Birma gezien de laatste ontwikkelingen).
Daar we vervolgens door de lopende stakingen, niet over de weg naar de CHT konden, maar verplicht door de lucht moesten vertrekken (dat was veiliger), deed dit alles ons toch een klein beetje twijfelen, of we niet al te veel hooi op ons spreekwoordelijke vorkje hadden genomen. Ontwikkelingswerk graag, maar dan wel in ieder geval met het vooruitzicht om na 6 maanden toch een soort van heelhuids thuis te kunnen komen.
En nu we er zijn, zijn we eigenlijk wel erg blij dat onze plaatsing in de CHT is. Juist omdat de CHT voornamelijk wordt bevolkt door de indigenous people, is het een gebied waar de landelijke politiek minder hoog op de agenda staat dan in de rest van Bangladesh. Wij hebben hier relatief minder last van de huidige politieke situatie, dan onze mede collega's elders in Bangladesh. Wij kunnen naar het veld toe om onze projecten te bezoeken, waar sommige van onze collega's 3 weken op kantoor hebben moeten vertoeven. Daar sommigen maar een plaatsing hebben van 3 maanden, is 3 weken je kantoor niet uit kunnen echt heel vervelend.
Niet alleen de mogelijkheid om naar het veld te gaan, ook de mensen an sich maken het een fijne plek om te zijn. Ja, we worden nog steeds raar aangekeken, maar in ons eigen dorpje worden we minder achterna gezeten door de nieuwsgierige bewoners. We zijn bijna een bekend straatbeeld aan het worden, waar bevriende shopkeepers ons vanuit hun luie stoel lachend toezwaaien.
Daarbij is de CHT echjt groen en smogvrij (iets anders dan dust, want die is hier genoeg!). Zo'n verademing na Dhaka, letterlijk en figuurlijk.
En, voor een zonaanbidder als ik niet geheel onbelangrijk, het weer.
We tikken dit schrijven op 28 februari 2015. In Nederland wordt het de aankomende week niet warmer dan 9 graden met een beetje regen. Redelijk normaal voor de tijd van het jaar.
Hier een graadje of 34 en oplopend naar 36. Met geen wolkje of smogje aan de lucht. Errug goed vertoeven.
Dit was Akte 1, morgen (of overmorgen, hangt van het weer af) Akte 2 van het drieluik (of vierluik, ook mede omdat we dan weer een dag verder zijn).
-
28 Februari 2015 - 17:44
Marianne:
jullie beginnen je duidelijk al thuis te voelen daar. Het kost altijd wat tijd om te wennen aan de omstandigheden in een ander land. Fijn dat je nu het gevoel krijg dat je voor de goede regio hebt gekozen. Ik geniet van jullie verhalen. Leuk om zowel die van jou als die van Kalina te lezen. Jullie beschrijven dingen heel anders. Ik krijg zo wel een goede indruk van hoe jullie het allemaal ervaren. Geniet er van schatjes :) -
28 Februari 2015 - 20:37
Natascha Doets:
Wat een mooie verhalen! Ik volg jullie elk verhaal! Zo top dat jullie dit doen! -
01 Maart 2015 - 07:52
Marion:
Maak maar lekker veel luiken, Sun. Heerlijk om te lezen. En om mij te verleiden toch echt maar die bezoek-permit te gaan aanvragen.
That reminds me: mijn Alex is bezig met zijn visumaanvraag en de ambassade in NLstelt allerlei aanvullende eisen. Zo moet ik mijn lief nu een formele uitnodiging sturen om mij te komen bezoeken... -
01 Maart 2015 - 11:33
Kalina:
Echt Marion?? Wat apart!
Ik vroeg me vandaag nog af of jullie inderdaad in Bangladesh gaan reizen na jouw placement. Kan dat wel op een veilige manier denk je?
Op stappen jullie gewoon heel stoer weer in de bus en CNG?;-) -
01 Maart 2015 - 13:18
Gilles:
Actie van de Engelsen? Toch even nagelezen. Lijkt meer een consequentie van geloof weer Sunster. Je weet wel, dat ene geloof ;) -
01 Maart 2015 - 16:56
Vellah:
Goed verhaal weer. Wat ik niet snap: hoezo 'West Pakistan'? Immers, Pakistan ligt ten westen van India en Bangladesh ten oosten van India. Dan zou het toch 'Oost Pakistan' moeten heten? Gek volkje, daar. -
02 Maart 2015 - 05:38
Sunny :
Ergens in de geschiedenis heeft een wijs man ooit deze uitspraak gedaan:
"Fouten hebben en ze niet verbeteren, dàt is pas fouten hebben".
Confusius was zijn naam.
Een ander zei:
"Er is een groot man voor nodig om toe te geven dat hij het bij het verkeerde eind heeft en er is zelfs een nóg groter man nodig die zijn mond houdt wanneer hij het bij het rechte eind heeft."
Gesproken door Jim Fiebig.
Nu heb ik redelijk wat met Confusius (niet zo gek, ben zelf de helft van de tijd in de war), maar wel iets minder met Jim.
Met mijn 1 meter 83 ben ik weliswaar een groot man, maar niet "een nog groter".
Mea Culpa Vellah,
Ik heb altijd al problemen gehad met links en rechts. Tel daar mijn zonnesteekje bij op en ik haal oost en west ook nog door elkaar. Je hebt gelijk, Bangladesh werd vroeger OOST-Pakistan genoemd en niet, zoals ik eerder verklaarde WEST-Pakistan. Vreemde vogels die Bengalen, maar niet zo vreemd.
Waarde vriend Gilles:
Consequentie van dat ene geloof?
Volgens mij consequenties van verschillende geloven, zoals wel vaker.
Zie hieronder:
"Brits-Indië wordt opgedeeld in Pakistan en India"
In de tweede helft van de negentiende ontstonden er steeds meer nationalistische sentimenten in Zuid-Azië. Dat leidde in 1885 tot de oprichting van de voornamelijk uit Hindoes bestaande Indian Congres Party. In Oost-Bengalen (het huidige Bangladesh) was echter 60% van de bevolking islamitisch. Zij voelden zich onderdrukt door de Britten en de rijke Hindoes. Als reactie hierop richtten belangrijke moslims uit heel Brits-Indië de All India Muslim League op. In tegenstelling tot de Indian National Congres Party streefde de moslimtegenhanger een opdeling van Brits-Indië in een islamitisch en een hindoestaans deel na. Voorwaarde was dan wel dat elke provincie waar moslims in de meerderheid waren, deel zou uitmaken van de nieuw te vormen staat.
Op 15 augustus 1947 was het dan zover. Brits-Indië werd opgedeeld in de twee onafhankelijke staten Pakistan en India, waarbij Pakistan werd opgedeeld in West- en Oost-Pakistan met daartussen 1500 km Indiaas grondgebied. Meteen kwam er een ware volksverhuizing op gang: ca. acht miljoen Hindoes trokken naar India, even zoveel moslims vertrokken uit India naar Pakistan. Vooral in de streek Punjab vielen tijdens godsdienstrellen honderdduizenden doden.
In Bengalen verliep de scheiding veel rustiger toen de provincie werd opgedeeld in een oostelijk moslimdeel en een westelijk hindoegedeelte. Het islamitische Sylhet in de noordelijke provincie Assam sloot zich aan bij Oost-Pakistan en ook veel moslims uit de Indiase deelstaat Bihar trokken daar naartoe. Opmerkelijk was dat hindoedorpen in het islamitische Oost-Bengalen compleet van woonplaats ruilden met moslimdorpen in West-Bengalen.
Hoewel er meer mensen in Oost-Pakistan woonden dan in West-Pakistan, waren de Oost-Pakistani slecht vertegenwoordigd in hoge bestuurlijke en militaire functies. Verder ging buitenlandse hulp vooral naar West-Pakistan en maakte de regering het Urdu tot officiële taal. Met name dit laatste viel erg slecht bij de Oost-Pakistani, en in Dhaka en andere steden braken studentenrellen uit die bekend werden als de ‘Taalbeweging’. Uit deze beweging ontstond een nieuw niet-godsdienstig nationalisme, dat haar politieke aspiraties uitdrukte in de oprichting van de Awami Liga in 1949. Deze partij, sinds 1953 onder leiding van Sheikh Mujibur Rahman, streefde naar regionale autonomie. In 1956 kregen zij de wind in de zeilen toen het Bengaals de nationale taal in Oost-Pakistan werd.
"Bangladesh onafhankelijk"
Door de voortdurende vijandigheden tussen India en Pakistan vanwege de toekenning in 1947 van het grotendeels islamitische Kashmir aan India. Deze strijd verzwakte Pakistan zodanig dat men zich niet meer zo bemoeide met Oost-Pakistan. In december 1970 won de AL de verkiezingen in Pakistan en werd veruit de grootste partij met 288 van de 300 zetels. De toenmalige militaire machthebber Yahya Kahn wachtte echter met vormen van een regering en dat leverde in Oost-Pakistan een explosieve toestand op. Op 25 maart 1971 startte het leger van Pakistan de ‘Operatie Bengalen’. Tanks en soldaten richtten op de universiteit van Dhaka een bloedbad aan waarbij honderden politiemensen werden gedood. Mujibur Rahman werd gearresteerd maar toch werd op 17 april 1971 de onafhankelijkheid van Bangladesh uitgeroepen. De gevechten gingen echter gewoon door en uiteindelijk kwamen één miljoen mensen om en vluchtten ca. 5 miljoen mensen naar India.
Einde tekst.
Het waren de Engelsen die van Bangladesh een Oost-Pakistan maakten.
Ergo: Actie van de Engelsen.
-
11 Maart 2015 - 07:19
Lulu:
Dank voor je verhelderende uitleg over de geschiedenis van Bangladesh, Sunny. Het is aardig ingewikkelde materie, waarbij een paar tekeningen de veranderingen misschien wel zouden kunnen verduidelijken.
Zelf herinner ik me wel de vreselijke toestanden tijdens het ontstaan van Bangladesh in de jaren zeventig, maar niet in detail en veel ben ik in de tussentijd vergeten. En natuurlijk had ik geen idee hoe het voor de Bengalen zelf was en hoe het er nu is.
Het was goed om deze extra toelichting te lezen, bedankt.
Terzijde: die wijze man heet Confucius met een 'c' (van een kleine vrouw :)) -
11 Maart 2015 - 08:47
Sunny:
ahhhh...
je hebt helemaal gelijk.
ik was weer eens confuus...:-) -
07 April 2015 - 14:31
Vellah:
Haha mama, ik dacht het maar wilde het niet zeggen. @Sun: ik vind je top als je confuus bent. Vooral zo houden. :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
